Söylenceye göre bir gün Homeros Ege kıyılarında bir zeytin ağacının dibine gölgesinde dinlenmek için oturmuş. O sırada bir rüzgar esmeye başlamış tatlı tatlı ve Zeytin ağacı yapraklarından çıkan o güzel melodiyle Homeros’un kulaklarına fısıldamış; “Herkese aitim ve kimseye ait değilim. Sen gelmeden önce buradaydım ve sen gittikten sonra da burada olacağım.”
Ondandır ki biz yüreğimizde yer etmiş, binlerce tohum vermiş, gölgesinde nice yolcuyu ağırlamış, kökleriyle sarıp sarmalamış kişiler için ulu bir ağaç gibi deriz…
Atamızı da hep öyle hayal ederim, ulu bir ağaç gibi… Hala gölgesi, tohumları bu toprakta. Bu ülkede derin kökleri var her birimizin yüreğine sanki tanımışız gibi sevgiyle dokunmuş olan, yaptıklarından dolayı zamandan bağımsız. Bu 10 Kasım bu yüzden yine yüreğimiz hafif buruk ve derin bir şükran içinde…
Efe Elmas
Kadim Lisan